experience and lesson of the day

Isang napaka gandang araw ito.sumama ako mag-SWI sa aking mga kasamahan sa trabaho. sa kagustuhan kong malaman kung paano ba ito ginagawa. dahil alam ko gagawin ko din ito sa aking area. ako kasi yung tipo ng tao na pag-gusto kong matutunan yung isang bagay eh ipipilit ko ang sarili ko na matutunan yun..ang araw na ito ay kakaiba. Sa sobrang excited ko sumama hindi ko man lang naramdaman ang init ng araw na dumadampi sa aking mga braso at mukha habang kami ay lumalakad papunta sa lugar na aming kakadakan ng SWI.basta ang nasa isip ko nageenjoy ako.Sa aking pageenjoy unting kaba ang aking naramdaman ng bigla ako bigyan ng isang notebook na ang nilalaman ay puro katanungan  para sa isang BENE, unang sama ko pero napasabak agad sa pagiinterview buti nalang sana'y ako, sa una dami kong tanong din sa kasamahan ko, paano ba ito:?, ano ba ang gagawin? kasi nga first time ko.pero nung natapos ko ang interview na iyon kaba ko ay nawala sa aking dibdib at muli kong nasasabi sa isipan ko gusto ko pa ulit gawin yun.Haaayyzz.. kung di ba naman ako atat matuto..sa aming ginagawa, isang lugar ang aming pinuntahan na nakaramdam ako ng awa sa bawat bahay na aking makikita, sa bawat trabaho na kanilang ginagawa ang magipon ng mga bote at ibenta.para ito'y maging pera para makapamili ng pagkain para sa pamilya. halos lahat ng bahay doon kung titignan ko nakakawa awa talaga, tabing ilog, dikit-dikit na bahay at mga tagpi-tagpi na bubong o pader na gawa sa plastik, yero o tolda kung ididescribe mo ang kanilang tirahan..akala ko cla na ang pinaka-nakakaawang tirahan. meron pa din pala. sa tagal kong nanirahan sa Olongapo at sa tagal kong dinadaan ang  tulay na iyon papunta sa loob ng Base. hindi ko alam na sa ilalim ng tulay na iyon ay may dalawang pamilyang  nakatira, bahay na yari sa kawayan at nakatirik sa ilog.kung titignan ko hindi iyon safe na lugar.pwedeng kahit anong oras matibag o masira ang kawayang nagsisilbing haligi ng bahay.at maaring ito pa ang maging dahilan ng katapusan ng kanilang buhay.pero kung iisipin napakatapang nila. dahil hindi sila natatakot sa kung anong magyari sa kanila pag may kalamidad na dumating o talagang malakas lang ang loob nila.habang ito'y aking tinititigan, bigla kong nasabi sa aking sarili. napakaswerte ko pala talaga kasi ang tirahan  ko napaka-ayos, hindi man sya kagandahan pero alam kong safe ako doon, napakaswerte ko kasi nasa maayos na buhay ako. na lahat ng kailangan at gusto ko nakukuha ko.minsan hindi pa kuntento.may hinahanap pang mas higit kung baga " WALANG SATISFACTION".pero sila kahit ganun lang buhay nila kuntento na sila. naisip ko tuloy gusto ko maransan yung ganun. tumira sa ilalim ng tulay, nakatirik na bahay gitna ng ilog, mga tagpi-tagping gamit para lang makabuo ng isang bahay, yun bang magpalit kami ng sitwasyon.para naman maramdaman ko yung nararamdaman nila sa ganung klase ng buhay. . napaka-swerte ko talaga kasi lahat na nasa akin.. ang araw na ito ay isang magandang experience at lesson sa buhay ang aking natutunan sa loob ng aming pagiikot sa Barangay Pag-asa tabing Ilog.natutunan ko din iaapreciate ang takbo ng kanilang pamumuhay.